نهادینه سازی تیاتر افغانستان:
تیاتر بدون مخاطب و تماشاگر هیچگاه محقق نمی شود و جامعه ای افغانی بدون تیاتر همواره یکی از اساسی ترین نیازهایش را کم دارد.
به فکر من هر کسی در زندگی به مرحله ای رسیده که نیاز به الگو و طرح مباحث و موضوعات مختلف اندیشه محور و خرد ورزانه را احساس کند؛ به همه گان معلوم و آشکار است در همه جای دنیا تیاتر و سایر هنرها از مهمترین ابزار تقابل اندیشه، ارتباط نسل ها، گفتگوی انسانها و تعامل اندیشه هاست. حتما تجربه داشته اید که دیدن بازتابی از زندگی در آینه هنر چقدر می تواند در روح و جسم و اندیشه مان موثر باشد.
اما در طول تاریخ دورانهایی هم بوده اند که در آنها جوامع بدلایل مختلفی چون، ناشناس بودن گونه هایی از هنر، جنگ، ویرانی مدخلات کشورهای بیگانه و مشکلات اقتصادی و مشغولیت های دیگر این ضرورت را به عنوان یک اصل کلی و اساسی احساس نکرده به هنر بی تفاوت شده اند.
در جامعه ما نیز به نظر نمی رسد که نیاز به هنر تیاتر از طرف مردم و مسئولین امر زیاد جدی گرفته شده باشد و آنچه مشخص است آنکه ما نسبت به یکی از اساسی ترین ابزارهای فرهنگ و هنر بی تفاوت بودیم و هیچگاه برای نهادینه کردن آن به عنوان یک ضرورت اجتماعی تلاش نکرده ایم.
در جامعه ای سنتی افغانستان عزیزما؛ امروز بیشتر مردم و تقریبا همه هنرمندان و روشنفکران اهل هنر ضرورت و نیاز به دنبال راهکاری برای نهادینه کردن هنر تیاتر در جامعه هستند.
به عقیده ای من نهادینه کردن هنر تیاتر در جامعه ما به یک زمان طولانی و کار فرهنگی دراز مدت نیاز دارد که اگر صورت بپذیرد مسلما نتایج اجتماعی و فرهنگی مثبت و مهمی را در پی خواهد داشت.
1: باید از مکاتب آغاز کرد و دانش آموزان را از سنین پائین به کتابخوانی و فرهنگ علاقه مند ساخت. در صورتی که از سنین پایین برای فرهنگ سازی برنامه ریزی و اقدام شود این علاقه در اطفال بوجود می آید و چند سال بعد که این دانش آموز وارد جامعه شد فرهنگ را بصورت جدی تر مطالبه می کند و پی می گیرد. دلیل آنهم این است که نیاز فرهنگی از دوران طفلی در وجودش نهادینه شده است. تیاتر اگر از همان سال های ابتدایی به عنوان یک واحد درسی وارد خانواده ها شود، آنها را با خود درگیر می کند و خانواده چون باید بدنبال شیوه هایی برای پاس کردن آن واحد درسی باشد، آرام، آرام با تیاتر آشنا می شود و این آشنایی گسترش پیدا می کند.
2: تا زمانیکه در کشور عزیزما مثل کشورهای خارجی این اتفاق نیفتد تیاتر در جامعه نهادینه نخواهد شد. این نیازمند کار مداوم طولانی و فرهنگی است و اگر بروی آن برنامه ریزی اصولی صورت نگیرد نتایجی خوبی نخواهد داشت.
3: راهی دیگری تبلغیات توسط رسانه های تصویری، چا پی و شنیداری است:
نقش تبلیغاتی رسانه هایی چون رادیو، تلویزیون و مطبوعات در این زمینه خیلی مهم است و نمی توان از آن چشم پوشید. در حقیقت یک مسئله مهم این است که به اشکال متفاوتی می توان تیاتر را تبلیغ کرد. این در حالی است که امروزه تبلیغات بسیار کمی برای تیاتر وجود دارد. باوجود آنکه بیشتر از 36 تلویزیون شخصی و دولتی در جامعه ما فعالیت دارد بجز یک تلویزیون دولتی گاه گاهی بعضی از نمایش های تلویزیونی را نشر میکند با وجود راهکارهای مختلف تیاتر هنوز در جامعه ما نهادینه نشده و آحاد مردم با آن بیگانه هستند.
در کل گفته میتوانم بیش از 90 درصد مردم ما بیگانه از هنر تیاتر هستند و هیچ شناختی ندارد از این هنر، برای نهادینه کردن هنر نمایش در سطح کلان فرهنگی جامعه باید برنامه ریزی شود. اما متاسفانه چنین اقدامی هنوز به صورت جدی انجام نشده است. مهمترین مسئله این است که در سطح کلان برنامه ریزی های فرهنگی باید برای تیاتر سرفصل باز شود و با سیاست گذاری به تعیین راهکارهای مختلف پرداخته شود.
4: خانواده های ما با هنر تیاتر آشنا شوند:
بسیاری از مردم و خانواده ها با کاربردها و کاربری های تیاتر آشنا نیستند و دلیل آن هم در دسترس نبودن این هنر است و اغلب مردم ما یا به تیاتر دسترسی ندارند و یا اینکه بطور تصادفی جذب آن شده اند و کمتر برنامه هدفمندی برای جذب آنها به تیاتر صورت گرفته است.
محصولات مختلف تولیدی ابتدا باید با تبلیغات مناسب به مردم معرفی شوند و بعد در دسترس آنها قرار بگیرند و بعد از آن هم تولید کننده باید وارد عمل شده و ذائقه مخاطب را در مورد اثر تولیدی بسنجد و بر اساس نتیجه آن محصولات بعدی را تولیدکند. برای نهادینه کردن هنرتیاتر در جامعه چند کار مهم باید انجام داد:
اول آنکه باید تیاتر را با افزایش سالن ها و تعداد بیشتر اجراها به تماشاگران و مردم بشناسانیم. شناساندن تیاتر به مخاطب نخستین راه برای نهادینه کردن است.
در مرحله دوم، باید از موضعی دیگر وارد شده و در مورد کارهای عرضه شده نظرسنجی کنیم و ببینیم که این تیاترها آیا مورد استقبال مخاطبان قرار گرفته اند یا نه؟ و چگونگی برخورد استقبال مخاطب با تیاتر را بسنجیم و در مرحله بعد بر اساس نظر سنجی انجام شده نوع تولید مورد نظر مخاطب باید با در نظر گرفتن مشروعیت های محتوایی، شکلی و تکنیکی در اختیارش قرار گیرد.
از همه مهم ترما در حوزه مسئولیتی هم برای نهادینه کردن تیاتر به حمایت های مادی و غیر مادی نیاز داریم. در زمینه حمایت های مادی تعداد سالن های تیاتر باید افزایش پیدا کند. مثلا در شهر کابل بجز پوهنحی هنرهای زیباٰ، کابل تیاتر ما مکانهای دیگری برای بنمایش گذاشتن هنر تیاتر نداریم فکر می کنم نیاز به سالن های بیشتری داریم اما در زمینه حمایت های غیر مادی تیاتر باید مورد توجه مسئولین قرار بگیرد. مثلا مسئولین وزارت اطلاعات وفرهنگ و دیگر نهاد های دولتی به سالن ها بیایند و تیاتر ببیند. با اینکار هم هنرمندان تشویق می شوند، و هم مردم به واسطه این حضور دلگرمی بیشتری پیدا می کنند و نسبت به این پدیده واکنش بهتر و بیشتری نشان می دهند.
به امید انقلاب فرهنگی در جامعه ای ما....................
سمندری
07/06/2014 شنبه شب کابل
نظرات شما عزیزان:
پاسخ:جهان سپاس دوست عزیز انشاالله که در بخش تباتر خیابانی کشور عزیزما افغانستان موادی را جمع آوری خواهم نمود..
پاسخ: زنده باشید نرگس جان امید است با درسها خوش بگذره در ایام دور از خانه و وطن .................
--------------
http://www.robotblog.ir سیستم اتوماتیک ارسال نظر گروهی
.: Weblog Themes By Pichak :.
تبادل
لینک هوشمند
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: